Święta pachnące kawą – konkurs z ekspresem do kawy Siemens EQ.6

Witam Pani Doroto
próbowałam się z Panią skontaktować ale niestety z jakiegoś powodu mój mail nie dotarł do odbiorcy. (dostałam takie powiadomienie na skrzynkę). Proszę mi potwierdzić czy to ja jestem wśród półfinalistów. Jestem autorką wierszyka:
Zapach gorącej kawy,
przytulny domowy kąt,
obecność bliskiej osoby,
to właśnie Magia Świąt!

Serdecznie pozdrawiam:)

Dorotko,

kiedy możemy liczyć na ogłoszenie wyników?

Pozdrawiam

Konkurs zakończony a wy nadal wysyłacie prace

Moje święta kawą pachniały,
Wszystkich wkoło jej zapachem zachwycały.
Przy zielonej choince aromat kawy się unosił
I całą rodzinę do siebie prosił.
Bez niej nie ma klimatu świątecznego,
Wystarczy wypić łyczek napoju tego,
By poczuć magię świąt przy choince,
Polecam ją zawsze mojej rodzince.
Kiedy sernik na stole pojawił się zapowiedziany,
Potem makowiec, keks i piernik ukochany,
Kawa do niego na stole już była
I zaczęła się świąteczna chwila.
Goście się nią delektowali,
To przy niej o wszystkim rozmawiali.
To ona samopoczucie poprawia doskonale,
Dlatego w święta piłam ją stale.
I oprzeć jej nie mogłam się i nie chciałam,
Bo dzięki wypiekom i pachnącej kawie
święta aromatyczne miałam.

Kot Sherlock był wysoce zdegustowany ostatnimi sprawami. Zaginięcie sera w sklepie samoobsługowym okazało się po prostu banałem, brak mleka w misce kotki – sąsiadki zwykłym niedopatrzeniem, a bałagan w kuwecie to była po prostu wina kota Watsona, który wprowadził swoje wojskowe zwyczaje do przyzwoitego, lordowskiego, kociego domu.
Tu trzeba było sprawy!
Sherlock nie znosił nieróbstwa, kręcił się to tu to tam, podrapując od czasu do czasu dywan czy framugę w niemej kociej złości.
Nagle, zaniepokojony dłuższą ciszą, zajrzał do pokoju obok. Pozwalał tam mieszkać jednemu człowiekowi. Przyzwoity kot powinien mieć w sobie tyle miłosierdzia, by zapewnić byt jakiemuś człowiekowi. Oni zawsze umieli się odwdzięczyć. Ten co prawda umiał średnio, bo bardzo szybko sprowadził drugiego człowieka. O tym małym, piszczącym, trzecim nawet nie wspominając, choć było to przynajmniej bezczelne.
Człowiek jednak zachowywał się inaczej niż zwykle. Zamiast krzątać się, myć kocie miski, nastawiać muzykę, pogrywać na pianinie, czytać książki, czyli robić to, co człowiekowi przynależne, ten siedział nieruchomo. Otoczenie też się zmieniło. Przytargał jakiś zielony, śmierdzący żywicą krzak. Zawiesił kolorowe i błyszczące ozdoby… Sherlock początkowo nawet się ucieszył, ale po trzeciej zbitej zabawce (czyż nie o to chodziło???) zrozumiał, że nie tego odeń oczekiwano. Jako angielski kot miał w genach owe „oczekiwania”, bo co klasa, to klasa!
Ale teraz coś było nie tak. Małe spało. Drugi człowiek zamknął się z Watsonem w pokoju i krzyczał tylko coś o wstążeczkach, i że „nie kradnij!”… Żenujące po prostu, taka niesubtelna ewangelizacja, phi!
Kot Sherlock przeciągnął się i poszedł zlustrować sytuację pierwszego człowieka. Człowiek siedział, w dłoni trzymał filizankę, miał zamknięte oczy i nosem wciągał potwietrze.
Absolutnie dziwne – pomyślał Sherlock i profilaktycznie wskoczył na tę samą kanapę. Po paru minutach człowiek powoli zaczerpnął łyk z kubka, westchnął i odstawił go na chwilę na ławę… Nadal siedział na kanapie nie otwierając oczu…

To był moment dla Sherlocka. Nic to! Nie miał czasu czekać na żadne nakazy, kot komisarz Lestrade był nieobecny, Watson spał na sofie w swoim pokoju. Trzeba było DZIAŁAĆ! Powoli, na palcach Sherlock wskoczył więc na kawę i zbliżył swój koci nos do filiżanki. Zapach. Mocny. Inny. Na pewno nie pachniało ani myszami, ani serem… Gdzieś zza ciemnej strony mocy wydobywał się jednak lekki zapach mleczka…
– Mhhhmmmm, dwuprocentowe – zamruczał koci detektyw.
Ale to było za malo, jak na przyzwoite badanie detektywistyczne. Ponieważ walizka z odczynnikami jeszcze nie wróciła, Sherlock zdecydował się na badanie organoleptyczne. Powoli odsunął wąsy, zbliżył się do filiżanki i delikatnie – jednak wolał uniknąć otrucia (Watson mógłby tego nawet nie dostrzec…) zanurzył język w płynie…

To, co się potem działo nie należało do najprzyjemniejszych kocich doświadczeń. Płyn był gorący, więc na różowym kocim języczku pojawiły się bąble. Tak, to było pierwsze NIE TAK. Człowiek na pewno też nabawił się bąbli. Ale trzeba było badać dalej. Zjeżona już sierść podniosła się jeszcze bardziej. To coś było gorzkie. Fuj, tfu, brrrrrr…. Przyzwoity kot nie tknie niczego takiego nigdy!!!
No i mleko dwa procent??? Sherlock Holmes – jak nie lord – splunął z pogardą. Śmietanka trzydziestka szóstka. Kocie minimum. Ale to? Popłuczyny…
Wniosek był jeden. Człowiek się otruł. Nic innego nie przychodziło kotu do głowy. Zachowanie wysoce niestosowne, bo takich traum kot nie powinien doświadczać, ale… W ramach zemsty machnął ogonem, tak, że filiżanka miękko spadła na dywan, a kawa ciepłobrązową plamą zaczęła weń wsiąkać.

W tej samej chwili otworzyły się drzwi od pokoju i wszedł drugi człowiek.
Człowiek nr 1 nagle otworzył oczy, więc sierść detektywa znów zaczęła przypominać jeża, a ogon szczotkę do butelek…
– Tak kochanie – powiedział człowiek. – Piję tę kawę którą kupiłaś. Jest doskonała! Jest tak dobra, że Sherlock zdecydował się do niej dobrać i własnie wylał ją na podłogę… A idź stąd sio, wstrętne kocisko, wynocha!!!

Kot podniósł ogon i dumnie uniósł głowę.
I poprzysiągł nigdy, ale to już nigdy nie przejmować się żadnym człowiekiem.
– Kawa, phi… – mruknął…

A potem zaczęły się nasze pierwsze święta. Wspólne 🙂 I też pachniały kawą. I wanilią. I miłością. A Sherlock był nadal obrażony 🙂 No i na białym dywanie powstała wielka plama w kolorze latte. Gościom mówimy, że dywan nazywa się Kandinsky.

Mój przepis na idealną, świąteczną kawę
rozpoczyna się wówczas gdy po prostu na chwilę się zatrzymam w wirażu codziennych spraw, a takim momentem jest tym bardziej cały Bożonarodzeniowy czas. Kawa zrobiona
byle jak, wypita byle gdzie, z byle kim i byle jak, niestety nie
smakuje. To tylko dawka kofeiny, nic poza tym. Natomiast świąteczna kawa
to szereg kroków, które tworzą ją tą niepowtarzalną. Dla mnie
przygotowywanie jej to cała ceremonia. Najpierw szukam dobrego
jakościowo surowca, by osiągnąć jak najlepszy efekt końcowy.
Ziarna miele w młynku, tak by otrzymać jak najdrobniejszą teksturę.
Tak przygotowaną mieszam z cynamonem, imbirem i aromatem
pomarańczowym. Następnie ugniatam mocno w kafetierze i upajam się
momentem, kiedy to kafetiera napełnia się trunkiem i wydziela
piękny aromat, nie mający sobie równych. Nie ma lepszej aromaterapii. Tak przygotowane espresso
wlewam do ulubionego kubka i dopełniam wodą. Gdy
mam ochotę na trochę słodyczy to dodaję odrobinę cukru
trzcinowego oraz spienione mleko, choć tym razem po niekończących się, słodkich wojażach wybrałam wersję bardziej wyrafinowaną w smaku. Od tego momentu delektuję się smakiem mojego ożywczego
napoju. To jest mój mały, własny luksus.
To jest mój czas dla siebie, za którym tęsknię, gdy wyjeżdżam z domu.
Mimo, iż w towarzystwie bliskich mi osób smakuje wybornie to jednak
prostota chwili, gdy jestem tylko ja i mój ulubiony kubek kawy nie
ma sobie równych. To nie tylko zwykłe picie kawy, to czas
wyciszenia, przemyśleń, przewartościowania różnych rzeczy. To
docenienie ciszy, podczas której odkrywam każdego dnia siebie samą po raz kolejny, podobnie jak Boża Dziecina, która rodzi się we mnie każdego dnia na nowo. To moje małe-wielkie święto.

A tak wygląda u nas kawowy zestaw na świąteczny poranki 🙂

A w minimalnym mieszkanku święta są bardzo minimalne. Minimalna jest choinka, minimalna filiżanka do kawy i minimalny ekspresik. Minimalna jest też grafika, która to pokazuje 😉 Ale miłość do kawy tak ogromna, że już jest przygotowane miejsce na nie-minimalny nowy ekspres. 😀

Jako prawdziwy facet wyznaję trzy życiowe zasady.

Po pierwsze: jadąc na święta do rodziny najadam się jak
najwięcej, na zapas.

Po drugie: nie jem żółtego śniegu, choćby nie wiem jak mnie
suszyło.

I po trzecie: Kawę piję tylko w doborowym towarzystwie.

Jestem mężczyzną ze skóry i kości, męskość to moja domena.
Pachnie ode mnie testosteronem na kilometr. Uważaj mała! nie podchodź, bo jak zaproszę Cie na kawę to
kolana ugniesz ,zamrugasz oczkami i pójdziesz niczym Smerfetka za Papą Smerfem.
Ale jest taka kobieta dla której zrobił bym wszystko. Której jestem poddany, oddany
i posłuszny. To ona sprawiła, że w minione Święta kawa nabrała smaku. Takiej…..
wyjatkowości. Chciałbym, żeby tak było codziennie a nie tylko od Święta. Moja
słodycz cudowna przygotowała dla tatusia najpyszniejszą kawę pod słońcem. A
raczej pod choinką. Co z tego, że kawałki potłuczonej bombki wbijały się w
pośladki. Co z tego ,że zgiąć brzuch było ciężko, a wsadzić paluszek w
maluteńkie uszko od filiżanki to był wyczyn. Co z tego że kawa śmierdziała
starą skarpetą i smakowała jakby dziadek Franek moczył w niej swoją sztuczną
szczękę. To była najlepsza kawa jaką piłęm w życiu. Bo małe, niebieskie oczka
wpatrywały się czy aby dopiję do końca filiżankę i czy mi dolać. A różowe
usteczka złożone w uśmiech kroiły serce twardziela.
To były te święta, te pachnące kawą ,choinką i miłością. Święta z rodziną to
najpiękniejsze co mi się w życiu może przytrafić. Temu szczęściu towarzyszy
kawa ,jak zwykle w naszej rodzinie. A kawa pita w takim towarzystwie smakuje
podwójnie.Bo pije się ją ustami i sercem.

Na te święta pomalowałam kubek dla osoby, z którą kawa smakuje najlepiej.

🙂

Myśląc o świętach mam jedno skojarzenie: zamieszanie.
będąc małą dziewczynką czekałam tylko na choinki ubieranie,
śpiewanie kolęd, same czułości,
jednak nigdy nie obyło się bez łez i złości!

Mama.

Już w listopadzie zaczynała sprzątać.
Nawet w nocy potrafiła się jeszcze krzątać.
Pomagałam, jednak małymi łapkami niewiele zdziałałam
Więcej psułam niż robiłam – nie raz po głowie ścierką dostałam.
Tata był w pracy więc Mama wciąż zmęczona,
zbyt dużą ilością obowiązków obłożona,
często krzyczała, czasem płakała,
i nie ma osoby która w tych chwilach by się jej nie bała 😉
Kilka dni przed Wigilią zaczynała gotowanie!
A ja uwielbiałam to w kuchni krzątanie!
Tu pomagałam dużo bo to uwielbiałam,
z zapałem mieszałam, ucierałam, zawsze zmywałam.
Pomagałam w tych dniach dużo i z radością,
i szczęśliwa byłam widząc jak mama patrzy z wdzięcznością!
Wtedy już po głowie niczym nigdy mi się nie dostało –
Widać bardziej mi do garów niż do mopa mnie pociągało 😉

Tata.

Tata mało nam pomagał, całe dnie pracował
a w domu bardziej niż pomagał po kątach sie chował,
bo znał Mamy humory, nieraz w święta sie kłócili
a ja przerażona co roku myślałam, że święta zabili!
Ale… W dzień wigilijny tata miał ważne zadanie!
Z targu najpiękniejszej choinki przytarganie!
Ależ byłam podekscytowana, jak wtedy piszczałam!
Całą drogę na targ często przy Tacie skakałam!
Wtedy tata był nawet od Mikołaja ważniejszy!
Przynosił symbol świąt dla mnie najważniejszy!
Tęskniłam zawsze za obrazkiem z bajek znanym
Kiedy cała rodzina w domu miłością wyściełanym
Wszystko robi razem, w miłej atmosferze,
A nie wśród krzyków, choćby w dobrej wierze…

No cóż.

Siostra.
Ona to mój dobry anioł świąteczny
Bo przyjeżdżała na końcu i zawsze miała nastrój serdeczny!
To z nią choinke zawsze ubierałam,
dużo się śmiałam, czasem śpiewałam,

Im bliżej kolacji, tym w domu radośniej!
Emocje opadały, porozumieć sie było prościej.
Momentem przełomowy było kubków stukanie
i świątecznych zapasów kawy wyciąganie.
I już wiedziałam co wtedy nastąpi:
Całe napięcie nagle ustąpi.
Każdego do kuchni po imieniu się zawoła,
już nie będzie żadnego „lenia” czy „matoła”!
Wszyscy spokojni, zrelaksowani,
żądzą kofeiny opętani,
posiedzą kilka minut przy tym pachnącym napoju,
mnie odeślą do kąpieli dla świetego spokoju.
A kiedy wejdę z łazienki w pokój kawą pachnący
Zobaczę ciepły usmiech na twarzach dorosłych się tlący.
I znowu, jak co roku, kawa święta uratuje.
Ja to tak widziałam, że kawa była bohaterem – nie żartuję!
I z czekałam cierpliwie az będe mogła jej spróbować,
choć ten „pierwszy raz” chciałabym z pamięci wykasować….

Każda rodzina ma inne tradycje i inne wspomnienia.
Jedne są milsze, inne straszniejsze bez wątpienia.
U mnie to były krzyki i waśnie
i mój strach że zrobiłam coś złego właśnie,
i że święta nie będa takie wymarzone
miłością, radością i ciepłem roziskrzone.
Ale o dziwo! Teraz, po wielu latach
Kiedy często święta spędzam sama w obcych chatach,
tęskno mi za Mamy krzykiem
moim przed ścierką unikiem,
z Tatą choinki do windy targaniem
no i z Siostrą wesołym drzewka ubieraniem!
A gdybym choć raz w święta miała mieć ciszę i spokój,
Odczuwałabym znaczny niepokój!
W tych krzykach i waśniach też była czułość,
i każdy wiedział, że wcale nie znikła między nami miłość!
Takie mamy po prostu charatktery,
że szybko nerwom oddajemy stery.

Opowiadam to Wam szczerze, bez słodzenia
bez chwytania za serce i bez wzruszenia,
bo wiem, że wtedy naprawdę święta sie uśmierca,
kiedy nie mówi sie szczerze i od serca!

Poniższa praca ilustruje święta pachnące kawą:) pozdrawiam

„Święta pachnące kawą”… kawa -ona moje zmysły w święta pobudza do działania i humor poprawia do tego pyszne ciasta,które unoszą się wonią po całym domu i rodzina w komplecie…dla takich chwil chce się żyć.

Święta Bożonarodzeniowe mają u mnie w domu konotacje kawowe”
😉

Święta kawą pachnące,

To święta na długo w sercach pozostające.

Radość z oblicza Gości tryska,

Wszak kawa jest bardzo, bardzo towarzyska.

Tak na co dzień może o tym nie pamiętamy,

Że szczęście, niczym
mozaika ułożona jest z ziarenek kawy.

Czy w świąteczny czas błogość Nas nie przenika,

Na smak i aromat zaklęty w słowie ARABICA?

Czyż nie wyjątkowo prezentuje się zastawa kawowa

Na tle świątecznego wystroju, gdzie dominuje choinka
świerkowa?

Kawowe wspomnienie świąt wciąż w głowie i sercu mam,

Gdyż, Kawa, to Coś Najlepszego, czym z Innymi chętnie dzielę
się sam…

W moich oczach jest Coś, co do miana Słodkiego Arcydzieła urasta,

To dominanta kawowa w świątecznych ciastach.

Wprowadza subtelnie w Świąteczne Nastroje, od laty,

Kawowych świec wspaniałe aromaty.

Święta już odeszły, choć nie tak dawno przyszły,

Jednak wciąż aromat kawy wypełnia do cna moje zmysły.

Dla mnie zaś nuta kawowa,

To nuta bardzo, bardzo, zmysłowa.

A tak między nami:

To świąteczny czas z kawą w roli głównej, trzeba celebrować
Wszystkimi Zmysłami.

O jak się zrobiło sympatycznie…Napisałem to i owo…

Chciałem by było wyjątkowo, by było KAWOWO.

Bo to, co w Święta Szczęściem od rana mnie napawa,

To fakt, że Wybornie w Święta smakować będzie kawa.

Bo spożywana będzie nie w samotności,

Lecz pośród Ukochanych Osób, pośród Wyjątkowych Gości.

Napisać się i to ośmielę:

Że z wielką radością specjalnie dla Nich Kawę i w młynku
ręcznym umielę.

Wszak Świąteczna Kawa zupełnie inaczej smakuje,

Pewnie dlatego, że w szerszym gronie się nią delektuję.

Gdy zaś smutek mi doskwiera,

Wystarczy, że skieruję swój wzrok tam, gdzie…kafetiera.

Kawa sprawia, że tempo życia zwalniam,

I wraz z aromatem kawy, pozytywne emocje uwalniam.

To Świąteczna kawa sprawia,

Że tak miło Nam się w tym czasie rozmawia.

Walorów świątecznej kawy na palcach nie zliczę,

Niech Naszym pozdrowieniem będzie DOBRY ŁYCZEK!

Jako Świątecznego Nastroju esencja,

Jako Świątecznej Kawy reminiscencja.

Święta, to szczególny czas,

Gdy Dobro, niemal wylewa się z Nas.

I pośród wykwintnej świątecznej strawy,

Świąteczny czas wypełnia aromat świeżej kawy.

Od kiedy pamięcią sięgam, to niemal chwile idylliczne,

Gdy wokół słychać nuty kawy aromatycznej.

A w sercu rodzą się emocje najpiękniejsze,

Kiedy z Gośćmi podzielić się można tym, co Najlepsze.

Kawa podczas świąt, jest bardzo rozmowna,

Kawa, niczym Niewiasta, w filiżance nadobna.

I myślę, że dotknę tematu sedna

Twierdząc, że Urok Świąt i Kawa, to synonimy Piękna.

I nawet pierwszy miesiąc Nowego Roku, czyli Styczeń,

Witam, pisząc ów wpis, a w międzyczasie popijając kawy
łyczek.

Może to będzie mieć wydźwięk jakiegoś frazesu,

Ale tylko w wyjątkowych momentach, dane mi pić kawę z
ekspresu.

Byłoby cudownie,

Móc Gości w przyszłym roku częstować kawą z ekspresu hojnie.

Póki co, to co najlepsze mam dla Nich z rana,

To z pietyzmem przyrządzana kawa zaparzana.

Lub energiodajna,

Kawa rozpuszczalna.

Smutne myśli w mig odpłyną,

Za sprawą delikatnego, porannego cappuccino.

Czy zima to, czy lato,

Na poprawę humoru? Si, caffe macchiato.

I na chandrę mam dobrą radę,

To znaczy, cafe latte.

Aromaty zaś świąteczne, kawowe,

Tworzą pełną maestrii osnowę.

Niechaj w Święta, i tak na co dzień, pamiętamy,

By w Domach Naszych nie zabrakło wybornej kawy.

I niech serce radością się napawa,

Na widok kawowej zastawy, a w niej, a jakże Ulubiona kawa.

Cudowna kompozycja, z kawą lub miast,

Kawowy smak, aromat, świątecznych ciast.

Tak, tak, to się z lubością je, to się wie,

A jedno z ciast Cappuccino właśnie się zwie.

A pośród trunków wytwornych wielu,

Na stole nie powinno zabraknąć kawowego likieru.

Wpis ten trochę liryczny,

Lecz inaczej być nie może: pod choinką znalazłem młynek
elektryczny.

I zapas kawy ziarnistej,

Czyli to, co każdy kawosz kocha najbardziej, to oczywiste 😉

I tak jak radość w mym sercu wywołują pojedyncze kawy
ziarenka,

Tak święta wespół z kawą, to gwarantowana Radość Wielka.

Cieszyć się kawą, a z życia wyciskać, to co najlepsze,
często, spesso,

Niczym kwintesencja aromatu i smaku porannego espresso.

Nawet świece zapachowe,

Mają i kolor i cudny zapach, jednym słowem są: KAWOWE.

Jak w krótkim czasie powstało tyle strof, toć to jest
możliwe,

Jeśli przez strofy wszystkie przewijają się kawowe myśli
osobliwe 😉

I zmierzając do końca wpisu tego,

Życzę wszystkim w Nowy Roku, „Wszystkiego NAJ KAWOWEGO”.

Radość Nasza będzie wielka,

Nawet ze Szczęścia wielkości kawowego ziarenka.

I gdy cierpliwości Nam zabraknie, co czasem się zdarza

Pamiętajmy, że szczęście, niczym kawa lubi się odpowiednio
długo zaparzać.

I niech rozkoszując się smakiem kawy, chwila tak błoga,

Trwa i trwa, jak najdłużej, wszak celem jest droga 😉

Niechaj te Noworoczne Dni, które na nowo Nam dane,

Będą Wspaniale Kawą aromatyzowane.

Niechaj każda kawa, niczym w muzyce akolada,

Będzie płynnym spoiwem, które w Szczęście się składa.

I pewnie zgodzą się Państwo ze mną, tak wnoszę.

Że Szczęśliwi Ludzie, to Kawosze 😉

Każde ziarenko Wielką Tajemnicę skrywa,

A podczas Świąt, każdy na nowo ją odkrywa.

I tak jak wprost nie do opisania,

Jest ogromna frajda z nowego kolorytu smaku odkrywania.

Kawowego poematu treść ta,

Kończę słowy: Niech Świąteczny Kawowy Klimat trwa, niech
trwa…

Niektórzy, jak choćby ja tak mają,

Że Świąt bez pysznej kawy wprost sobie nie wyobrażają.

Niech pod nasze strzechy, domy i chaty,

Nie tylko w Święta rozgoszczą się Kawowe Klimaty.

Niech z radością Goście się nimi rozkoszują,

Wszak kawa, to smak raju, niech i tego Oni zakosztują.

Co tak nozdrza moje dotyka ładnie?

Czyżby to aromat ulubionej kawy? O tak, dokładnie! J

I niech każdy z Nas zapamięta:

To właśnie Kawą pachną Wyjątkowe Święta.

Już za chwilę ów wpis kończę:

Jeszcze tylko Wszystkim Miłośnikom Kawy złożę życzenia
Noworoczne.

By zawsze starczało z wypłaty,

Na kawowe aromaty.

Czy to w domu, czy w kawiarence,

By filiżanka świetnej kawy rozgrzewała serce i…ręce…

To już czas. Już wpis kończę…

A pisząc, dyskretnie, z estymą, parzonej kawy stosowną
porcję sączę…

Serdecznie pozdrawiam:)

Kruszyńska • 7 minutes ago

W moim rodzinnym domku pyszna kawusia z wieczora i z rana,
I to nie byle jaka! Tylko taka starannie i z sercem przygotowana.
Dla najmłodszych pyszna i zdrowa, miodkiem posłodzona kawusia zbożowa,
dla starszych prawdziwa parzona lub smakowa ulubiona.
W Święta jest przyjemnie, rodzinnie i wesoło,
dlatego kawusią pachnie naokoło.
Gdy Świąteczny czas mija,
witam poranek parzeniem kawusi dla siebie i dla synia.
Mój mąż dobry i kochany,
wypija kawkę w pracy, ponieważ tam ma ekspres wspaniały.
Dla synka mojego kochanego,
zawsze na śniadanko coś bardzo zdrowego,
i kawusia zbożowa z miodkiem obowiązkowo do tego!
Ja jestem”kawoszką” starszą i wybredną,
wypiłam kawkę w swym życiu niejedną.
Jako doświadczona wolę kawkę miodkiem, imbirem i cynamonkiem pachnącą,
do tego robię sobię pyszną mleczną piankę, niestety spienioną buteleczką.
Ziarenka miele i ręcznie spieniam mleko,
bo mi brak pomocnika do tego chętnego.
Mam „kawkowe” marzenie małe,
chciałabym aby cudowny pomocnik serwował mi codziennie kawki wspaniałe.
On sam zmieli kawkę, mleczko szybko spieni,
ojjj jakie cudowne to moje marzenie…
Zawsze gdy mama z siostrzyczką wpadałyby na kawkę,
stawiałabym im w mig perfekcyjną kawkę na ławkę.
Mój Siemensie przystojniaku,
jesteś mały, ale jakże doskonały,
i przeze mnie tak bardzo wyczekiwany…

Na zdjęciu poranna kawusia z synkiem.
Na drugim zdjęciu moja mama, ja, moja siostra, moja siostrzenica i moja córeczka(wszystkie sączące kawusie).

Kawa, świętą i kolejne skojarzenie które samo przychodzi na myśl to dziadkowie. To oni zarazili mnie miłością do kawy. Czas przy kawie jest zawsze iście królewski, piękne stare filiżanki ze srebrną łyżeczką, zawsze delikatnie trzymane w pomarszczonych palcach dziadków. To oni najbardziej cenili wspólnie spędzony czas przy filiżance, powoli upajając się magicznym czasem. Błysk w oku i miłość, która od nich promienieje tworzy unikalny klimat. Niekończące się opowieści dziadków, ich radość ze wspólnego obcowania, symfonia smaku i aromatu kawy oraz czar wspomnień jest dla mnie świętem.

***MOJE ŚWIĘTA KAWĄ PACHNĄCE***

Mama moja zwolennikiem sztucznej jest choinki
Przeciwnikiem Wielkim każdej drzew wycinki.
By Święta magiczny aromat zyskały
Kawę z cymnamonem zaparzam dzień cały:)

(na załączonej ilustracji wizerunek świątecznej choinki i świątecznej kawy z cymnamonem, zaparzonej w kubku Wielkanocnym z powodu braku jakiejkolwiek Bożonarodzeniowej Zastawy…)

Kawa, którą kocham nad życie do tego Święta Bożonarodzeniowe, nie ma lepszego zestawienia w te mroźne dni przeplatane śniegiem. Życzę wszystkim samych wspaniałych chwil, a Tobie Dorotko dalej tworzenia tak świetnej strony z przepisami i dobrymi radami, z których często korzystam. 🙂

Czasem brakuje chęci a czasem
po prostu czasu. Szybkie espresso, nieco bardziej wymagające cappuccino, gotowa
przyprawa do kawy i już. Jednak jest taki czas, kiedy już nie jest możliwe
ignorowanie magii wspólnie spędzonego czasu, kiedy nastaje cisza, kiedy
powietrze pulsuje szczęściem przy blasku świec, kiedy każdy dzień staje się
słodki i to nie tylko za sprawą łakoci wyjmowanych z kalendarza adwentowego.
Kiedy naprawdę mamy dla siebie czas, kiedy jesteśmy w stanie ze sobą
porozmawiać, o czymś więcej niż tylko „Co u Ciebie słychać?”, kiedy
słowa nie są już potrzebne, a jest już tylko bliskość. I właśnie wtedy, przy
cichutko sączących się z głośnika kolędach, pojawia się nieprzeparta i
aromatyczna chęć stworzenia świątecznej kawy i to nie byle jakiej – piernikowej
z czekoladą, korzennymi przyprawami i prażonymi orzechami laskowymi. I tak
siedzimy, delektujemy się kawą, ciastami przygotowanymi przez Mamę, leniwymi
chwilami spędzonymi przy choince pełni miłości, wiary i nadziei, że takich
wyjątkowych, świątecznych chwil pachnących kawą będzie jeszcze tak wiele…

Zapach świerku. Prawdziwego, spod puszczy. Przyjemna woń wosku, świec. Potrawy. Paleta aromatów, kuszących, pociągających, tak dobrze znanych, wyczekiwanych przez długie miesiące. To ciepło, spokój. Ta chwila wytchnienia, wreszcie – chwila poza kuchnią.

I nagle błogą ciszę… Nie, bądźmy szczerzy. Nagle przez orkiestrę sztućców i chór przekrzykujących się cioć, wujków, kuzynek, kuzynów, dzieci – tych całkiem dużych i zupełnie małych przerywa niby nieśmiałe, uprzejme, nienachalne „Mogę kawę? Taką małą, rozpuszczalną. Jeśli to nie problem…”. Kropla, która rusza kawową lawinę kawowych pragnień, życzeń, roszczeń. „Skoro już robisz, to zrób i mi” – słyszysz z lewej. „Dla mnie mielona!” – rzuca kuzynka z drugiej strony stołu. „Kochanie, pamiętaj, dla mnie w filiżance!” – przypomina ciocia. „Ale nie w tej granatowej” – upomina. „A macie jeszcze tę z ekspresu?” – docieka druga. „Którą, ciociu” – dopytujesz
uprzejmie. A ciocia dokładnie wyjaśnia – „tę z pianką”. „Pokaż jakie masz, poznam po opakowaniu” – dorzuca troskliwie widząc Twoje zdezorientowanie. Przesuwasz zapomniany talerzyk zbłąkanego wędrowca,
śledzie, pierogi i sałatkę. Bratanica pomaga z kapustą. Trudno, upierze się. W otoczeniu śnieżnobiałej porcelany, srebrnych sztućców, ciepłych, jarzących się świec i migoczących śnieżynek budujesz kawową szopkę.
Niech przebierają, wybierają, chwalą, rozsypują, narzekają. Gotujesz, parzysz, sypiesz, spieniasz, posypujesz, słodzisz, serwujesz. I przelewasz, bo chociaż zapamiętanie kto, kiedy, co i w czym to nic wielkiego, to jednak…

Kilkanaście kaw. Jeśli to nie problem. „Tylko szybciutko, bo my już musimy iść”.

Wracasz. Do zimnego pieroga i lodowatej kapusty. Kawa? Nie dziękuję. Pewnie i tak nie ma już ciepłej wody, kubka, filiżanki.

Kawa pachnie dopiero rano. Poznajemy się na nowo, ostrożnie, nieśmiało. Tylko my, we dwoje. Do pierwszego łyka. Później fascynacja przeradza się w pożądanie. Moja cisza pachnie kawą.

Nasze Święta pachną kawą! W Wigilijny poranek mama lepi uszka
popijając kawę, tata wiesza lampki na choince, a córka z synem wieszają
bombki i cukierki. Podobno zwierzęta w Wigilię przemawiają ludzkim
głosem. Nasz pies nabiera także innych ludzkich cech i w tym przedświątecznym zamieszaniu, kiedy każdy zajęty jest czymś, skuszony intensywnym aromatem kawy próbuje tego napoju…
Wieczorem,
kiedy wszystko jest gotowe, goście nadjechali, cała rodzina zasiada do
Wigilijnego stołu. Głowa rodziny czyta fragment Biblii o narodzeniu
Pana, następnie łamiemy się opłatkiem i zaczynamy wieczerzę. Kiedy
barszcz jest już wypity, ości z karpią są w portfelu, a syn cieszy się z
grosika w uszku, który prawie złamał mu zęba, mama parzy kawę, a
najmłodszy członek rodziny rozdaje prezenty. Cała rodzina zajada się
staropolskimi pierniczkami kolorowo udekorowanymi i popija pyszną kawę,
słuchając kolęd.

Witam serdecznie!
Troszkę się zmartwiłam.Ostatnio byłam tu kilka dni temu i dowiadując się o konkursie postanowiłam,że coś wymyślę.A teraz kiedy już „coś” wymyśliłam doszło tyle ciekawych zgłoszeń,że wstyd mi się tutaj w ogóle pokazywać.Cóż,skoro już się namęczyłam no to pokazuję.
Przedstawiam Ci Dorotko moją rodzinę w krzywym zwierciadle;)Od lewej strony(podam teksty w chmurkach gdyby były słabo czytelne): ja(„Z mlekiem…”),mój mąż Dawid(„Czarna!”),moja mama(„Latte…”),szwagierka(„Orzechowa!”) ,na dole moja teściowa(„Cappuccino…”),nad nią chłopak szwagierki(„Zabójcza siekiera!”),pomarańczowy sweterek to mój tata(„Czarna smoła…”),a rzucający się na ziemię to mój teść(„Pyszna lipa”) 😉
Swoim rysunkiem chciałam zobrazować święta w mojej rodzinie.Mamy zahipnotyzowane oczy i wszyscy gonimy kawę;każdy marzy o innej.Kawa ma już dość i podejmuje się ucieczki,ale nasza córeczka Kornelka,gryząca kawę w bok,nie pozwala jej uciec bo tak uwielbia jej zapach;)To,że święta pachną pierniczkami i kawą wszyscy wiemy.Jednak w moim domu istnieje jeszcze jedną świąteczna „tradycja”. Kiedy w pierwsze święto przyjeżdżają goście wszystko jest fajnie,pięknie.Natomiast gdy w drugie święto zazwyczaj zaczyna brakować kawy zaczyna się cicha wojna o ostatnie łyżeczki.Kiedy ktoś w końcu wygra i jako pierwszy załapie,że kończy się kawa,wygrywa.Natomiast „przegrani” patrzą po sobie świdrującym spojrzeniem „Kogo by tu wysłać do sklepu???”Zazwyczaj każdy szuka wymówki;)
I tak to się u nas zazwyczaj kręci,co roku wokół tego samego tematu.
P.S.Wiem,że nic nie wygram,ale już mnie to nie obchodzi nawet bo świetnie się bawiłam rysując takie podobizny swojej rodziny i jutro im ten rysunek może pokażę.Mam jednak nadzieję,że nie pomyślałaś,że jestem nie normalna;chciałam zrobić coś innego.
Pozdrawiam

GRUDZIEŃ CZY MAJ- TO BEZ ZNACZENIA.
KAŻDY I ZAWSZE KAWĘ DOCENIA.
LECZ GDY ZA OKNEM ZIMOWA POGODA,
CZĘŚCIEJ NA KAWĘ GOTUJE SIĘ WODA.

Są różne kawy, różne mają aromaty, ale każda z nich jest wyjatkowa i pyszna.
Czasem też smak czy zapach kawy zależny jest od pory roku.
W lecie ochładzająca kawa mrożona z lodami lub dużą ilością mleka czy śmietanki, jest idealna.
Jesień bardziej kojarzy mi się z mocną w smaku kawą dyniową, mmmm, cudeńko.
Za to zima, jest to czas, w którym najlepsza jest cudownie rozgrzewająca słodka kawa z dodatkiem cynamonu.
Unoszacy się w domu aromat kawy, połączony z zapachem świeżej choinki i ciasteczek korzennych.
Tak, to jest właśnie to.
Gdy tylko przygotowań świątecznych dobiegnie koniec, układam się w ulubionym fotelu i okrywam miekkim kocykiem, w jednej ręce trzymając kubek z kawą, a w drugiej fajną książkę.
Wtedy tylko jedno jest w stanie zmusić mnie do opuszczenia mojego gniazdka- pusty kubek, ktory przecież trzeba znowu napełnić 😉

Święta pachnące kawą?
To mój ulubiony napój,bez niego nie potrafię żyć.
W Święta wyjeżdżam do rodzinnego domu,kiedy rano wstaję w kuchni czeka już na mnie moja mama,parzy dla mnie kawę.Robi to w taki sposób,że nie muszę wypluwać fusów.W końcu to nie śniadanie 😉
Siedzimy przy stole czekając na resztę domowników,na krzyczące dzieciaki ( moje w dodatku),zajadając świeżego makowca i opowiadając sobie to co jeszcze nie zdążyłyśmy sobie opowiedzieć rozmawiając przez telefon.
Kocham smak Świąt,kocham kuchnię mojej mamy,kocham swoją mamę 🙂

-Jaka teraz data? Jaka data?- pytam przez telefon zaciekawiona swoją starszą siostrę.
-No, mówię właśnie! 26! Drugi dzień Świąt!-odkrzykuje lekko już zniecierpliwiona. W jej głosie poza irytacją odczytuję też nutę…strachu? Hm…Właściwie nie mogę się dziwić. Całe jej życie niebawem wywróci się do góry nogami.
-A kiedy jedziesz?
-Jutro…-tym razem do palety uczuć dołącza też smutek- nie będzie mnie z Wami w Wigilię…
-Kochana, spokojnie, nadrobimy to za rok!-śmieję się do słuchawki, kończę rozmowę i biegiem, biegiem do łóżka wyspać się przed jutrzejszym dniem pełnym pracy i wyczekiwania. Wigilia, cała rodzinka się zjedzie, żeby spędzić razem chociaż te parę chwil w roku. Poza Siostrą…Jakoś dziwnie będzie bez niej w tym roku- zdążyłam jeszcze pomyśleć zanim na dobre zapadłam w sen.
Dźwięk telefonu zbudził mnie z samego rana- to już! Zaczęło się!
Podekscytowana zrywam się, pakuję niezbędne rzeczy do torebki i pędzę na koniec ulicy w moim mieście. Po drodze zgarniam do samochodu Brata, Rodziców i dwie kuzynki. Kuzyn i Szwagier już są na miejscu, wszyscy w gotowości. Pędem wpadamy na szeroki korytarz, gdzie dochodzi do nas informacja, że akcja trwa, będziemy informowani na bieżąco. Rozsiadamy się po kątach, napięcie rośnie w zastraszającym tempie, każdy wypatruje białej postaci na końcu korytarza i jakichkolwiek informacji. Kuzynki znalazły na dolnym piętrze automat i przynoszą nam parujące plastikowe kubeczki z rozwodnionym napojem kawopodobnym-kawo, kawo,jak dobrze, że jesteś…
Gorący płyn otula ciepłem gardło, łaskocze nosy i pozwala nam na chwilę odprężenia. Przez moment czujemy się jak domu śmiejąc się i żartując, opowiadając historie i dolewając kolejne porcje ciemnego napoju do kubeczków. A nowych informacji jak nie było, tak nie ma…Koło 14.00 żołądki zaczynają wygrywać marsza. Samotny automat został już prawie całkowicie wyczyszczony przez głodnych i zziębniętych członków rodziny. Na pierwszy ogień szła czarna, po 11.00 skończyło się cappuccino, teraz co odważniejsi przynoszą moccę ze sztuczną, czekoladową pianką. Korytarz paruje od zapachów kawy i najdroższych drożdżówek na świecie ze sklepiku na dole. A w domu na stole ciasto na pierogi czeka cierpliwie. Zamrożony karp…i zupa w garnku jeszcze niedoprawiona…
-Noooo, moi drodzy! – z hukiem otwierają się drzwi i naszym oczom ukazuje się znana sylwetka- Synek! Macie prezent pod choinkę od pani Katarzyny!- krzyczy do nas śmiejąc się szeroko.
-Mamy wnuka! Mamy wnuka!- rozradowani Rodzice tańczą jak dwójka niesfornych dzieciaków na szkolnym balu, a my razem z nimi. Nikt już nie pamięta o głodzie i długich godzinach spędzonych przed salą porodową. Cieszymy się razem z młodymi rodzicami jeszcze przez dobrych 40 minut, po czym zostajemy delikatnie „wyproszeni” przez szpitalny personel.
-Ładny prezent nam wnuczuś zgotował-Mama wciąż nie może uwierzyć w to, co się wydarzyło-w sam raz na święta się zjawił.
-Tak, ale pomyślcie-urodziny i Gwiazdka w jednym dniu? Prezent zbiorowy dostanie zamiast dwóch- żartuję sobie wsiadając do samochodu.
-To, co,Kochani? Chyba czas do domu, prawda?Może jakaś kolacja…?- wtrąca Tata
-Taaaaak, do domu…zjeść coś, odpocząć i…napić się w końcu PORZĄDNEJ KAWUNI!- śmiejemy się z resztą rodzinki i przeszczęśliwi wracamy, aby przełamać się opłatkiem w ten najpiękniejszy dzień w roku.

I takie to były właśnie moje święta kawą pachnące:)

Święta pachnące kawą to poranek w Boże Narodzenie przywitany filiżanką espresso. Nie ma nic bardziej pobudzającego trawienie po wczorajszej wieczornej kolacji wigilijne. I cóż cuda się zdarzają. Stojąc z filiżanką w ręku patrzę przez okno na pierwszy w tym roku śnieg. jednak zima do nas zawitała o właściwej porze. Nawet nie zorientowałam się, że już pora na podwieczorek. Prawdziwy makowiec do pary ze szklanką latte macchiato potrafi skłonić do przeczytania książki odkładanej miesiącami na półkę. Zresztą uwielbiam widok kawy z mlekiem w wysokiej, eleganckiej szklance szklance. Drugi dzień świąt powitałam łagodną kawą z sokiem malinowym. Wiem, słodzę sobie, ale kiedy jak nie teraz. W między czasie przeglądam tego bloga. To tutaj zawsze znajduję jakieś inspiracje, za co serdecznie Ci dziękuję i proszę o więcej. Wstyd się przyznać, ale nawet serwetki do wigilijnej kolacji składałam razem z Tobą. Bo nie lubię banalnych rozwiązań. W każdą dziedzinę życia staram się wprowadzić coś niekonwencjonalnego. Drugiego dnia świąt na tzw. kolędzie pojawiła się całą rodzina- na kawie. Tej świeżo mielonej, długo parzonej, nigdy rozpuszczalnej. Dla prawdziwych kawoszy z odrobiną brandy. Moje święta na prawdę pachniały kawą, tym bardziej, że moja siostrzenica wykonywała w szkole ozdoby na choinkę z jej ziarenek. Do tego moja wigilijna stylizacja zainspirowana cappuccino z dużą ilością spienionego mleka i z malinowym syropem, która towarzyszy mi podczas wielu imprez. Myślę, że niczego nie zapomniałam napisać, bo jestem na bieżąco. Życzę Udanego Nowego Roku 🙂

Pyszne pierniczki, świeżo zaparzona kawa pachnąca cynamonem i czuje się magię Świąt…! 🙂

Dzień dobry

Święta w moim domu wyjątkowo pachną kawą. Wolny czas, świąteczny nastrój, rodzinne i towarzyskie spotkania sprzyjają celebrowaniu kawy. Dlatego co roku przygotowuję się do świąt pachnących kawą w szczególny sposób. Przede wszystkim z rozmysłem kupuję kawę w małej prywatnej palarni. Starannie wybieram region, w którym kawa była uprawiana i zbierana, ponieważ od tego zależy jej smak. Przygotowywanie kawy w moim domu to szaleństwo na wszystkie sposoby, to zaspakajanie upodobań kawowych moich gości lub eksperymentowanie różnych nowych smaków. W zależności od pory dnia powstają różne rodzaje kaw. Może to być mocne espresso z włoskiej kawiarki, która pięknie bulgoce, gdy wypływa z niej czarna, gęsta kawa. Dla niektórych ze śnieżnobiałą czapeczką ze spienionego mleka, na której wykonuję przy pomocy szablonów świąteczne akcenty: choinki, bałwanki, gwiazdki, posypując białą piankę cynamonem, czekoladą, bądź czarnymi ziarenkami wprost ze strąka wanilii. Wspaniale pyrkocze też ekspres przelewowy, gdy zjawia się jednocześnie duża liczba gości. Do wysokich, wygrzanych szklanek wlewam jednocześnie gorące mleko i kawę, lub najpierw gorące, spienione mleko a następnie po ściance szklanki gorącą kawę z dzbanka, utworzą się wtedy piękne warstwy. Na wierzchu spienione mleko i dekoracji ile tylko fantazji i artyzmu w głowie. Na życzenie gotuję kawę po turecku w tygielku, który kiedyś dostałam w prezencie gwiazdkowym. Lubię patrzeć na kawę, która unosi się do góry a następnie opada i gdy powtarzam tę czynność kolejny raz aromat kawy jest tak intensywny, że chciałoby się żeby nigdy nie zniknął. Dla smakoszy robię kawy, w których swoją obecność zaznaczają przeróżne likiery, bądź tłuczony w moździerzu kardamon. Latte art przygotowuję indywidualnie dla każdego gościa tworząc na idealnym espresso z brązową cremą dekorację, którą przekazuję to, co tkwi w mojej głowie, bądź gra w duszy. Lecz te święta są wyjątkowe, ponieważ skusiłam się zakupić kawę zieloną i sama paliłam ją w domu. Palenie kawy trwa bardzo krótko, ale niesamowity aromat długo utrzymuje się w powietrzu a smak tak przygotowanej kawy nie da się porównać z żadną inną. Palenie w domu ma jeszcze tą zaletę, że przygotowuję małe porcje, co kilka dni i zawsze mam kawę świeżą z pełnym aromatem taką, jaką lubię. Wyjątkowa jest kawa, którą przyrządzam z samodzielnie wypieczonym opłatkiem. Popularna była w Polsce już podobno w XVIII wieku, kiedy to również w domu wypalano kawę. Do ciemnego, kremowego espresso dodaję ciepłe mleko lub śmietankę z mielonymi migdałami i utartym żółtkiem a na wierzchu piękny wigilijny opłatek. Celebrowanie takiej kawy po wigilijnej kolacji to uczta nie tylko dla podniebienia, lecz wszystkich pozostałych zmysłów. Warto by było zaparzyć espresso z piękną cremą bądź inny rodzaj kawy w ekspresie ciśnieniowym SIMENS EQ.6 aby celebrować te smaki i delektować się nimi tak jak na to zasługują.

Piąta rano, słychać szum wiatru w gałęziach drzew, ptasie trele i bulgotanie wody gotującej się na turystycznej kuchence. Przygotowuję dwa kubki pachnącej, aromatycznej kawy. Jej zapach miesza się z zapachem mokrej trawy i wody. Nad jeziorem siedzi młoda kobieta. Ma jasne włosy i dziecięcą jeszcze twarzyczkę. Podaję Jej kubek, siadam obok na pomoście. Chłoniemy piękno poranka. Mgły snujące się nad jeziorem, poblask słońca na falach, szelesty i brzęczenia, pluskanie.

Przyglądam się Jej, jak wargami dotyka kubka, zlizuje z ust kawową piankę. Uśmiecha do swoich myśli, marzeń. Kubek przyjemnie grzeje dłonie.

Milczymy. Nie musimy nic mówić. Zawsze rozumiałyśmy się bez słów. Od pierwszej chwili, od Jej urodzenia. Teraz ma 17 lat, jest moją córką. Siedzimy na pomoście. Za chwilę złożymy namiot, sakwy wpakujemy na rowery i ruszymy dalej przed siebie odkrywać kolejne latarnie morskie, zwodzone mosty, ścieżki wijące się wśród wydm.

Ale to za chwilę…bo dzis kawa smakuje tak

* Święta kawą pachnące *

czekam na odpowiedz na e-maila;) pozdrawiam serdecznie;*