Podróż z Abu Dhabi do Sydney

Na lotnisku w Pradze nie mam zbyt wiele czasu na oddanie się przyjemności robienia zakupów, a po kilkugodzinnej chorobie lokomocyjnej i wydaniu, jeszcze przed wkroczeniem na pokład samolotu, kilkuset złotych na nadbagaż, nie mam ochoty na dostępne na lotnisku czeskie „smakołyki”. Przechadzam się po kilku sklepach z nadzieją na obejrzenie pięknych kolekcji ubrań czy dodatków, ale pod tym względem terminal 1 praskiego lotniska niestety rozczarowuje. Mało jest też tutaj miejsc do siedzenia w korytarzu, dlatego ostatecznie korzystam z toalety, myję zęby i twarz, przygotowując się w ten sposób do wieczornego lotu, kupuję coś do picia i udaję się do odprawy.

Zobacz też: Wszystkie moje opisy z podróży do Australii

Lot z Abu Dhabi do Sydney – moje wrażenia – film wideo

Obejrzyj bezpośrednio na moim kanale: Lot z Pragi do Sydney przez Abu Dhabi YouTube

Przed moją bramką jest na szczęście sporo miejsca do siedzenia, za to, niestety, w gniazdku, do którego, pełna nadziei, podłączam wtyczkę od zasilacza z mojego komputera, nie ma prądu. Jego brak będzie mi towarzyszył aż do Sydney, ale teraz, na szybko, przygotowuję dla Was pierwszy wpis i obserwuję siedzących obok mnie pasażerów.

Uwielbiam ten moment oczekiwania na samolot i przyglądania się innym ludziom. Kto obok mnie usiądzie? Z kim czeka mnie miła, a z kim nudna rozmowa? Kto będzie siedzieć cicho i z niecierpliwością oczekiwać lądowania? Na lotnisku świetnie widać zdenerwowanie, tęsknotę, wesołość i smutek. Pasażerowie czekają  na samolot, a na ich twarzach maluje się wieczorne zmęczenie – słońce już dawno zaszło za horyzontem, więc start samolotu, przewidziany na 23:30, odbędzie się w ciemnościach. Jedyną rozrywką jest dla większości grupa młodych dziewcząt, które wyglądają jak cheerleaderki lub po prostu zwykłe uczennice liceum, które prawdopodobnie wracają z jakichś zawodów: jedna z nich trzyma w rękach ogromny puchar, wszystkie razem śpiewają wesoło po angielsku, a ich śmiech rozbrzmiewa niemal na cały praski terminal. Wreszcie otwiera się bramka i zaczynamy przechodzić do samolotu.

Rozpoczyna się kolejny etap mojej podróży! Jutro rano będę już w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, a pojutrze, w środę, o 6 rano, zawitam do Sydney.

W samolocie dostaję, zgodnie z preferencjami zaznaczonymi na bilecie, wegetariańską kolację, którą zjadam niemal w ciemnościach. W 3-osobowym rzędzie siedzę tylko ja i starszy pan, a pośrodku, między nami, pozostaje puste miejsce. Mój sąsiad stresuje się lotem – brak mu wyraźnie mojego zamiłowania i luzu do podróżowania liniami lotniczymi. Nie chce położyć się na 2 miejscach, więc ostatecznie środkowe siedzenie będzie przewoziło nasze torby, a my, ułożeni w swoich fotelach, zasypiamy po kolacji na te kilka godzin, w trakcie których samolot zmierza w kierunku Abu Dhabi.

Kilka godzin później budzę się na śniadanie, które również zostaje mi podane bez zapalonego światła. Posiłki w liniach lotniczych z reguły nie należą do szczególnie smacznych, ale tym razem spokojnie najadam się do syta i nie będę musiała kupować sobie dodatkowego jedzenia po wylądowaniu.

Po wschodzie słońca samolot spokojnie podchodzi do lądowania, a moim oczom ukazują się charakterystyczne dla Emiratów Arabskich budynki: wysokie biurowce i hotele, położone na pustyni, otoczone niewielką ilością zieleni. Mijamy pola golfowe i ulice, osiedla mieszkań, przelatujemy nad piaszczystym terenem i wreszcie samolot ląduje na pasie lotniska. Kiedy wysiadam, od razu dobiega mnie charakterystyczny zapach lokalnego klimatu: piasku, słońca i pustynnego wiatru. Wokół samolotu gromadzi się grupa mężczyzn, który wskazują nam kierunek do wyjścia i rozpoczynają rozpakowywanie bagaży.

Kilkukrotnie ostrzegano mnie przed zachowaniem mężczyzn na arabskich lotniskach i teraz, kiedy idę w tłumie ludzi wielu religii, o różnym wyglądzie, czuję się odrobinę nieswojo. Czeka mnie kilkunastominutowy spacer z terminalu 1 do terminalu 3, skąd odlatuje mój samolot do Sydney. Odkryte ramiona i dekolt decyduję się przykryć chustką i, ciągnąc moją podręczną walizkę na kółkach, udaję się w wyznaczonym kierunku, obserwując przez szybę namiastkę prawdziwego Abu Dhabi.

Zaskakuje mnie różnica kulturowa przy kontroli celnej – jeśli zachodzi potrzeba skontrolowania kobiety, jest to przeprowadzane przez celniczkę, nigdy przez celnika i odbywa się w specjalnej kabinie. Zupełnie świadomie przechodzę przez punkt kontrolny, ignorując znaki wskazujące na nieco inną drogę do pryszniców i w ten oto sposób ja i moja walizka jesteśmy od teraz skazane na tułanie się po sklepach w celu zakupu dobrego whisky dla znajomych rezydujących w Australii, z którymi wkrótce będzie mi się dane spotkać.

Skoro nie pójdę już pod prysznic, decyduję się na odświeżenie w damskiej toalecie. Nieco dziwnie wygląda skąpo ubrana kobieta stojąca przed lustrem, myjąca twarz i zęby, następnie przecierająca podróżnymi chusteczkami górną część swojego ciała, kiedy obok przechadzają się ubrane od stóp do głów panie różnych narodowości, z okrytymi głowami. Jedna z nich przygląda mi się, a ja obserwuję jej dłonie ozdobione tatuażami z henny i długie paznokcie. Ostatecznie bariera kulturowo-językowa zostaje przełamana, kiedy kobieta chce umyć zęby, a ja oferuję jej skorzystanie z mojej pasty. Jeszcze tylko odrobina perfum i można usiąść z komputerem w jednej ze znajdujących się na piętrze kawiarni, do których, razem z moją walizką, dojedziemy po ruchomych schodach, ale które opuścić będzie można jedynie windą albo pieszo, zwykłymi schodami, w dół.

Zobacz też

Port Douglas – Queensland – Australia – początek trasy samochodem po wybrzeżu

Kiedy rozmawiam z moim tatą na Skypie, zupełnie zanika uczucie bycia gdzieś daleko. W dzisiejszych czasach, wraz z rozwojem technologii, zbliżamy się do siebie pomimo dużych odległości i nawet moja babcia potrafi założyć słuchawki, żeby porozmawiać z jednym ze zwiedzających świat wnucząt. Moim zapachem perfum, który rozchodzi się dość szybko za sprawą klimatyzacji, wzbudzam zainteresowanie jednego z wyglądających na tutejszego mężczyzn, który na szczęście nie decyduje się zaproponować mi kawy, gdyż spotyka przy stoliku obok swojego znajomego. Ostatecznie wszyscy kierujemy się powoli do naszych bramek w oczekiwaniu na samolot.

Zakupiony po drodze do bramki alkohol zostaje u sprzedawcy w sklepie, z zapewnieniem, że to standardowa procedura i to, co kupiłam, zostanie mi przekazane w samolocie. Nie do końca dowierzam, zwłaszcza że zakupiłam ponad 2 litry whisky Johnnie Walker Black. Zostanie mi potem przyniesione i spakowane obok mojej podręcznej walizki przez obsługę samolotu.

Z Abu Dhabi wylatujemy z opóźnieniem, ale pilot zapewnia, że i tak do Sydney dotrzemy na czas dzięki tzw. tail wind czyli wiatrowi wiejącemu w ogon samolotu. 12-godzinny lot spędzam ze słuchawkami na uszach, a obok mnie płacze na zmianę trójka dzieci, uszczęśliwiając swoją obecnością umęczoną rodzicielkę i pozostałych pasażerów. Oglądam kilka seriali, „Królewnę śnieżkę i łowcę” oraz ”Szczęściarza”, trochę śpię, trochę ćwiczę, żeby poprawić moje krążenie. Pod koniec lotu na mojej twarzy maluje się ogromne zmęczenie, a wyglądając w ten sposób „na pewno nie znajdę sobie męża” ;).

Mój sąsiad, zestresowany lotem, prawie przez cały czas śpi, przegapia wszystkie posiłki i tylko jeden raz wychodzi do toalety. Ostatecznie lituję się nad nim i w jego imieniu odbieram zestaw śniadaniowy oraz formularz imigracyjny, następnie, gdy się budzi, witam z uśmiechem i pomagam wypełnić świstek potrzebny w celu dopełnienia formalności związanych z przyjazdem.

Do Australii wwożę zgłoszone w formularzu imigracyjnym: skórzaną kurtkę oraz opakowanie z trawy służące do przechowywania kosmetyków. Przy okazji przemycam o 100 ml za dużo alkoholu i o 100 g za dużo tytoniu. Dobrze, że nikt tego nie zauważa. Sydney, nadchodzę!