Błędy językowe

Pracując we własnym domu, często pozwalam sobie na „luksus” jakim jest włączenie telewizora, żeby „coś leciało w tle”, zwłaszcza o poranku, kiedy stacje telewizyjne emitują programy śniadaniowe. A do tych programów, jak wiadomo, zaprasza się różnych ludzi i widz w ciągu tygodnia, po obejrzeniu różnych programów, w połączeniu z oglądanymi reklamami, czytanymi artykułami w Internecie oraz, przede wszystkim, pojawiającymi się pod nimi komentarzami, może załamać się słuchając i widząc, jak na co dzień w mowie i piśmie jest kaleczony jego ojczysty język. Pomijając błędy ortograficzne, tak powszechne, od kiedy naszymi narodowymi chorobami stały się dysleksja i dysortografia, w słowie mówionym błędy zdarzają się nader często, a osoby je popełniające nierzadko robią to zupełnie nieświadomie, bo tak samo mówią ich rodzice, znajomi albo, co gorsza, nauczyciele. O radiu i telewizji nie wspomnę :).

W programach kulinarnych często słyszy się „Biorę dwieście gram mąki”. Gramów, moi drodzy, gramów. Nie biorę przecież pięciu kilogram mąki czy pięciuset mililitr wody.

„Należy to ująć w cudzysłowiu” – mówi przed kamerą prowadząca wywiad ze znanym aktorem. Błąd tu się zdarza w druku i mowie: nie w cudzysłowiu, a w cudzysłowie.

„Te listy można wziąść” – oznajmia mi codziennie listonosz. A przecież ja doskonale wiem, że mogę je braść ;). Wziąć!

„Cofnij do tyłu” – instruował mnie instruktor na kursie prawa jazdy. A do przodu mogę cofnąć?

„Lecz nagle możesz zacząć spadać w dół… To już nie to samo” – śpiewa De Mono. To nie to samo co spadać w górę, faktycznie :).

„Poszłem, wzięłem, wyszłem, przyszłem„. Przecież tego uczą już w podstawówce.

„Poszedł po najmniejszej linii oporu”. To przecież opór ma być najmniejszy, nie linia :). Linia najmniejszego oporu.

„Zamrażalka” – czytam u jednej z blogerek kulinarnych. Zamrażarka. Albo zamrażalnik.

„Ten utwór bardzo na mnie oddziaływuje” – wyznaje w jednym z wywiadów Natalia Kukulska. Oddziałuje, pani Natalio, oddziałuje.

Zobacz też

Serwetka rożek z trzema kieszonkami

„Przekonywujący argument” – „przekonywuje” dziennikarz swojego rozmówcę. Przekonujący albo przekonywający, nie inaczej.

„W roku dwutysięcznym dziesiatym…” – rozpoczyna prezentację prelegent na konferencji. A Druga Wojna Światowa to kiedy wybuchła? W tysiąc dziewięćsetnym trzydziestym dziewiątym? „W roku dwa tysiące dziesiątym” się mówi :).

„Mój tato uwielbia moje leczo” – to moja własna twórczość :). Niedawno uświadomiono mi, że przecież „tato” to wołacz, a w mianowniku jest „tata„.

Znacie inne przykłady błędów w mowie, z którymi często spotykacie się w rozmowach z innymi? A może stykacie się na co dzień się z inną, ciekawą twórczością słowną w Internecie, radiu, prasie i telewizji? Podzielcie się przykładami w komentarzach.