Współpraca z blogiem kulinarnym

Obserwując rozwój wydarzeń związanych z „niewypałem” współpracy marki Bakal z blogerkami kulinarnymi, od razu myślę o propozycjach, które sama regularnie otrzymuję i które niezmiennie sprawiają, że z niedowierzaniem przecieram oczy, po czym szeroko otwieram je ze zdziwienia. W ciągu całego tygodnia przychodzi ich z reguły po kilka i czasem są tak, nazwijmy to, zaskakujące, że z trudem po raz kolejny kopiuję i wklejam swoją standardową, przygotowaną specjalnie na tę okazję odpowiedź. Współpraca z blogiem kulinarnym to dla wielu firm wciąż, niestety, abstrakcja.

Na szczęście jest na rynku kilka firm, które potrafią współpracować z blogerami, w tym również z nami, „kulinarkami” i zanim przejdę do dalszej części artykułu, za miłą współpracę reklamową, która trwa nieprzerwanie od września 2011 roku, chciałabym podziękować Makro Cash and Carry, w którym zaopatruję się w produkty, które od czasu do czasu pokazuję w moich filmach, firmie Intel za to, że wyszła poza branżę IT i przekazała mi bardzo fajnego ultrabooka czy sklepowi Włoszczyzna, dzięki któremu mam całą szufladę silikonowych foremek i innych akcesoriów do pieczenia ciast. Na pochwałę zasługuje też na pewno agencja Blog Ninja Mirka Połyniaka, którego uważam za jednego z największych ekspertów w dziedzinie współpracy na linii bloger-agencja i z którym współpracowałam przy kampanii promującej projekt Koalicja RSM.

A od wczoraj w blogosferze kulinarnej oburzenie wywołane przez firmę Bakal i jej nieprofesjonalne podejście do współpracy z blogerkami kulinarnymi. Nie będę wdawać się tu w szczegóły, bo zostały już nakreślone choćby we wstępie artykułu Szymona Ślipko i znajdziecie tam zdjęcie nieoznakowanych produktów rzekomo wartych 100 zł, które otrzymała blogerka, ale napiszę, co sądzę o pewnych propozycjach współpracy przesyłanych mi przez różne, te mniej i te bardzo dobrze znane firmy. Mam nadzieję, że to przeczytają i wyciągną wnioski i celowo pomijam imiona, nazwiska i nazwy marek, a czasem nieco upraszczam treść cytowanej korespondencji.

Współpraca „na ty”

Może jestem staroświecka, ale nic nie jeży mi włosów na głowie bardziej niż e-mail od przedstawiciela firmy lub agencji, w którym czytam:

„Cześć! Od jakiegoś czasu uważnie śledzę Twojego bloga i jestem pod ogromnym wrażeniem ilości przepisów, jakości zdjęć i filmów i zaangażowania, jakie w to wkładasz” – to jeden ze standardowych tekstów.

Przedstawiciele firm czy pracownicy agencji często kopiują i wklejają taki tekst do wszystkich maili wysyłanych do blogerek i blogerów kulinarnych, albo upraszczają sobie sprawę, wysyłając wiadomość do całej bazy adresowej jednocześnie (pół biedy, jeśli nasze adresy umieszczą w kopii ukrytej). Zawsze korci mnie, żeby użyć wtedy opcji „odpowiedz wszystkim” :). A mój włos jeży się na głowie, ponieważ w tym roku kończę 32 lata i o ile nadawca wiadomości nigdy nawet nie skomentował żadnego mojego wpisu na blogu czy stronie fanów na FB, a z reguły ma tyle lat, że mogłabym być jego/jej matką, dlaczego pisze do mnie „na ty”? Zwykle odpisuję wtedy w formie grzecznościowej „Pani/Panu” i włos jeży mi się ponownie, kiedy taka osoba znów do mnie pisze i nadal, z uporem maniaka, odzywa się do mnie jak do swojej kumpeli ze szkolnej ławy. Może ktoś powie, że to stwarzanie sztucznej bariery, spotkałam się już nawet z opinią, że współpracę z osobą, która życzy sobie, żeby do niej zwracać się w formie grzecznościowej, należy sobie odpuścić, ale nadal jestem zdania, że wobec obcych osób, których nie znamy i które nie znają nas, warto tę formę grzecznościową stosować.

Współpraca za mąkę, budyń, jogurty

Blogerzy technologiczni dostają komputery czy tablety, a blogerki kulinarne otrzymują propozycje testów jogurtów, mąki i budyniów. Oczywiście, jogurty, mąki i budynie mogą być różne, ale czy nie uważacie, że recenzja mąki jednej marki na blogu to po prostu jej reklama? I to niekoniecznie w odczuciu autora wpisu, bo ten często faktycznie rekomenduje na blogu produkt, z którego jest zadowolony i którego używa, ale w odczuciu firmy? To jest darmowa reklama – tzn. tania reklama – za jogurt :). Oczywiście, każdy wycenia swoją pracę tak jak chce, a dla bloga notującego niewielką liczbę odwiedzin miesięcznie taka przesyłka, nawet o wartości 100 zł, może być atrakcyjnym wynagrodzeniem (sama godziłam się na taką współpracę 3 lata temu, jak odwiedzało mnie 50 osób dziennie). Problem w tym, że agencje zdają się nie odróżniać blogów większych od mniejszych i tym samym najpopularniejsze polskie blogerki, które odnotowują więcej wizyt miesięcznie na blogu niż wynosi nakład niejednego poczytnego pisma kulinarnego, dziwią się, skąd komuś mógł przyjść do głowy pomysł wysłania tak żenującej propozycji. Gorzej: firmy wydają krocie na reklamę w telewizji, radiu i prasie kolorowej, współpracują z sieciami reklamowymi, którym płacą niemałe pieniądze, a budżet na działania w blogosferze często w takiej firmie z góry zakłada się zerowy, bo przecież „one i tak zrobią to za darmo”.

Współpraca „na warsztaty kulinarne”

„Pani Doroto, serdecznie zapraszamy Panią na warsztaty kulinarne, które odbędą się w znakomitej warszawskiej restauracji, a poprowadzi je najbardziej znany szef kuchni w Polsce. Uprzejmie prosimy o potwierdzenie przybycia” – czytam podobne zaproszenie w czterech mailach przysłanych do mnie w ciągu ostatnich 30 dni.

„Witam, jestem spoza Warszawy, czy przewidzieli może Państwo transport i nocleg dla blogerów?” – pytam.

„Witam, transport i nocleg są we własnym zakresie uczestników, ale mimo wszystko mamy nadzieję, że Pani przyjedzie”.

I tutaj wypadałoby odpisać:

„Dojazd do Warszawy kosztuje mnie ok. 250 zł w obie strony. Pociąg jedzie do stolicy przez 7 godzin, dlatego konieczny będzie nocleg, zapewne w cenie ok. kolejnych 250 zł, bo nie muszę spać w luksusowym hotelu. Udział w warsztatach zobowiąże mnie (w Państwa przekonaniu) do przygotowania relacji na blogu. Ziścił się koszmar blogerek i blogerów kulinarnych: trzeba dopłacić, żeby kogoś zareklamować”.

Współpraca „na jurora”

„Pani Doroto, organizujemy konkurs promujący naszą markę w internecie i szukamy jurora, który oceniłby nadsyłane prace” – czytam w mailu od pewnej znanej sieciówki z wyposażeniem wnętrz. „W zamian za poświęcony na przejrzenie ok. 100 prac czas proponujemy promocję Pani bloga w naszym serwisie i wszystkich materiałach związanych z konkursem”.

„Pal licho, trochę dużo tych prac, ale mogłabym się skusić” – myślę i od razu czytam dalszą część wiadomości:

„Oczywiście chcielibyśmy, żeby na bieżąco relacjonowała Pani przebieg konkursu na swoim blogu, w celu uwiarygodnienia rzetelnego wyboru zwycięzców i zaangażowała Czytelników w wyrażanie swoich opinii, za co najciekawsze wypowiedzi nagrodzimy kubkami, a w zamian za Pani pracę też przygotowaliśmy prezent”.

Przeliczam w pamięci potencjalną wartość poszczególnych produktów i wychodzi mi, że przez miesiąc nie tylko się napracuję, ale będę promowała tę znaną markę na łamach mojego bloga i dostanę za to zestaw kubków i ściereczek za 100 zł. Może za 150. Grzecznie odpisuję, na jaką kwotę wyceniłabym taką współpracę (a jest ona duuużo wyższa), czytam jeszcze maila z odpowiedzią, że „firma rozumie, oczywiście, ale chodziło „tylko” o to, żeby Pani została jurorem”. Jestem przepracowana, może coś przeoczyłam. Dzwonię do koleżanki „po fachu”, też blogerki, bardziej „poczytnej” ode mnie. Też dostała tę ofertę. Zrozumiała ją tak samo jak ja. To teraz ja już naprawdę nic nie rozumiem :).

Współpraca „informacja prasowa”

Bardzo lubię czytać informacje prasowe, dzięki którym wiem co dzieje się na rynku i jakie nowe produkty warto byłoby kupić. Ale nigdy nie publikuję informacji prasowych i przed zapytaniem mnie o to, kiedy dana informacja zostanie zamieszczona na Pozytywnej Kuchni, warto byłoby poklikać trochę po blogu i zorientować się, że nie mam nawet odpowiedniego działu, do którego mogłabym to wrzucać :).

Zobacz też

Kluski kładzione

Współpraca „na wymianę linkami”

„Wymieńmy się linkami, ja polecę u siebie na stronie Twojego bloga, a Ty na blogu mój sklep” – czytam we wtorek rano, popijając ulubioną herbatę.

„Dziękuję, niestety nie wymieniam się linkami” – odpowiadam.

Współpraca „na udostępnianie przepisów i zdjęć w zamian za autopromocję”

„Robisz bardzo piękne zdjęcia i pobraliśmy sobie kilka, polecając je na naszej stronie” – pisze przedstawiciel z agregatora przepisów kulinarnych.

„Witam, proszę o usunięcie fotografii i tekstów umieszczonych bez mojej zgody na Państwa stronie. Jeśli uznam Państwa stronę za interesującą, sama się tam zarejestruję i pozwolę pobierać moje fotografie przez kanał RSS”.

„Pani Doroto, bardzo chcielibyśmy skopiować Pani przepisy na naszą stronę i polecić naszym czytelnikom, oczywiście linkując do źródła, co będzie dla Pani fantastyczną formą promocji” – czytam wielokrotnie, w różnych wersjach.

„Witam, w te linki i tak nikt u Państwa nie kliknie, a skoro Państwa czytelnicy znajdą moje przepisy na Państwa stronie, niby po co mieliby czytać je drugi raz u mnie?” – chcę odpisać, ale grzecznie dziękuję za propozycję współpracy i odmawiam.

Zastanawia mnie zawsze, co by te wszystkie agencje powiedziały, gdybym zaproponowała im przeprowadzenie miesięcznej kampanii PR promującej mojego bloga w zamian za dobre ciasto, a może nawet i dwa. I napisała, że jestem pod ogromnym wrażeniem ich pracy, a efekty śledzę na bieżąco. Oraz, że to będzie dla nich fantastyczna forma promocji.

Napiszcie o swoich mailowych przygodach związanych ze współpracą na linii bloger-firma lub bloger-agencja. Może uda nam się stworzyć kolejną kategorię? 🙂